Podejście psychodynamiczne zakłada, iż życiem człowieka w dużej mierze sterują wewnętrzne, nieuświadomione mechanizmy działania. Psychoterapia psychodynamiczna toczy się w oparciu o relację pomiędzy pacjentem a terapeutą, w której pacjent jest zachęcany do swobodnego dzielenia się uczuciami i myślami. Terapeuta tworząc warunki dające poczucie bezpieczeństwa oraz dostosowując swoją aktywność do potrzeb pacjenta, pomaga ujawniać i korygować dotychczas ukryte motywy działania. Podejście psychodynamiczne jest otwarte na wszelkiego rodzaju nowości z zakresu psychiatrii oraz psychoterapii. W ostatnich latach opublikowano wiele wiarygodnych wyników badań klinicznych potwierdzających skuteczność tej metody w leczenia różnych zaburzeń psychicznych.
Pomoc psychologiczna polega na rozpoznaniu trudności i udzieleniu wsparcia, najczęściej w bieżącej trudnej sytuacji życiowej lub w sytuacji, kiedy mimo braku objawów choroby czy zaburzenia, osoba doświadczająca trudności potrzebuje pomocy. Pomoc psychologiczna składa się z kilku spotkań i nie leczy objawów, z którymi osoba się zgłasza. Leczenia psychiatryczne koncentruje się na medycznym aspekcie, przede wszystkim na diagnostyce oraz podawaniu odpowiednio dobranych leków. Psychoterapia i farmakoterapia mogą się nawzajem efektywnie uzupełniać, a w niektórych sytuacjach ich współdziałanie jest niezbędne dla prawidłowego przebiegu procesu leczenia. Psychoterapia jest metodą leczenia, która warunkuje trwałe zmiany wewnątrzpsychiczne, pozwala na wprowadzanie korzystnych zmian w codziennym funkcjonowaniu oraz zwiększa zdolności do radzenia sobie z trudnościami.
Długość terapii i częstotliwość spotkań jest sprawą indywidualną i zależy do rodzaju problemu, nasilenia objawów, a także od motywacji i możliwości pacjenta. Spotkania odbywają się najczęściej 1-3 w tygodniu o stałej porze (dzień i godzina) przez okres od kilku tygodni w przypadku terapii krótkoterminowej do kilku lat w terapii długoterminowej.
Doświadczanie trudności czy kryzysów jest naturalnym życiowym doświadczeniem. Z większością tych trudności ludzie radzą sobie bądź sami, bądź z pomocą bliskich osób, i nie wymagają pomocy. Psychoterapia jest sposobem leczenia, do tego dosyć inwazyjnym, dlatego powinna być stosowana tylko wówczas, kiedy jest taka potrzeba.
W trakcie terapii, kiedy rośnie zaufanie i zaangażowanie, pacjent może czuć się coraz bardziej zależny od terapeuty. Szczególnie w takich momentach, kiedy „opiera się” o terapeutę, aby móc zmierzyć się z wyjątkowo trudnym doświadczeniem, może mieć obawę, że bez terapeuty nie będzie w stanie sobie radzić samodzielnie w życiu. Takie doświadczenia stanowią tylko fazę w procesie psychoterapii i w efekcie końcowym skutkują zwiększeniem samodzielności i niezależności pacjenta.